4s pomiar sytuacyjny, Miernictwo

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
dr inż. Marian Poniewiera
Gliwice, marzec 2007r.
Materiały powielane powstały na podstawie wykładów pracowników Zakładu Geodezji i Ochrony Terenów Górniczych Pol. Śl. w
Gliwicach oraz na podstawie literatury i nie stanowią publikacji w rozumieniu ustawy o prawach autorskich
POMIARY SZCZEGÓŁÓW SYTUACYJNYCH
Pomiary sytuacyjne
polegają na wyznaczeniu położenia obrysów, konturów lub charakterystycznych
punktów terenowych względem osnowy geodezyjnej założonej w terenie.
Bezpośrednim przedmiotem pomiarów sytuacyjnych są:
•
urządzenia i armatura sieci uzbrojenia terenu,
•
podstawowe elementy ewidencji gruntów i budynków,
•
inne szczegóły terenowe.
Szczegóły terenowe ze względu na ich charakter oraz dokładność identyfikacji ich zarysów i różne
wymagania dokładności pomiarów podzielono na trzy grupy:
I grupa dokładnościowa:
•
zastabilizowane punkty: osnowy poziomej, wysokościowej,
•
znaki graniczne: granicy państwa, jednostek podziału administracyjnego i działek,
•
budynki, budowle, urządzenia techniczne w tym: mosty, wiadukty, tunele, tory kolejowe i
tramwajowe, ściany oporowe itp.
•
elementy naziemne uzbrojenia terenu, studnie i szczegóły uliczne.
II grupa dokładnościowa:
•
niestabilizowane punkty załamania granic działek,
•
ustabilizowane krawędzie budowli ziemnych,
•
elementy podziemne uzbrojenia terenu i drugorzędne szczegóły uliczne,
•
zieleń miejska i przyuliczna.
III grupa dokładnościowa:
•
punkty załamania użytków gruntowych i konturów klasyfikacyjnych,
•
naturalne linie brzegowe wód stojących i płynących,
•
linie podziałowe na oddziały w lasach państwowych,
•
punkty załamań dróg dojazdowych,
•
inne obiekty o niewyraźnych konturach.
Pozioma osnowa pomiarowa
Podział poziomej osnowy geodezyjnej:
–
osnowa podstawowa (sieci klasy 1),
–
osnowa szczegółowa (sieci klasy 2 i 3),
–
osnowa pomiarowa
Klasa
danej sieci charakteryzuje dokładność położenia
punktów geodezyjnej osnowy poziomej.
Osnowa pomiarowa
stanowi zagęszczenie osnowy
państwowej z przeznaczeniem do pomiarów
szczegółów sytuacyjnych lub wysokościowych.
Przykładowa sieć pomiarowa
Związek liniowy jako niezależna osnowa pomiarowa
Związek liniowy
– to geometryczny układ odcinków
prostych, których kształt i wymiary można jednoznacznie
określić na podstawie samych pomiarów liniowych.
Związek liniowy mogą utworzyć:
a) jeden bok osnowy pomiarowej,
b) pojedynczy trójkąt,
c) czworobok, w którym pomierzono długość przynajmniej
1
jednej przekątnej,
d) zespół przylegających do siebie trójkątów.
Linie pomiarowe
Linie pomiarowe
– są bokami łączącymi niesąsiednie
punkty ciągów sytuacyjnych oraz tzw.
punkty posiłkowe
czyli punkty pośrednie na bokach osnowy szczegółowej i
pomiarowej.
Metody zdjęcia szczegółów sytuacyjnych:
1) Metoda ortogonalna
2) Metoda wcięć liniowych, kątowych i
liniowo – kątowych
3) Metoda biegunowa
Pomiar sytuacji metodą biegunową:
B, C, D – stanowiska instrumentu (biegun),
Szkic sytuacyjny – metoda biegunowa
1, 2, 3,... – punkty szczegółowe,
φ1, φ2, φ3,... – kąty kierunkowe,
d1, d2, d3,... – odległości
4) Metoda przedłużeń
5) GPS
2
(domiarów prostokątnych)
6) Miary kontrolne
a)
Miara czołowa (czołówka)
– długość odcinka łączącego dwa zdjęte punkty sytuacyjne
czołówka
=


różnicaodciętych

2

różnicarzędnych

2

Według miar podanych na rys. b kontrola rachunkowa
wykazuje poprawność pomiaru sytuacyjnego dla
czołówki pomierzonej, wynoszącej 13,47 m.
19,78 −10,14
2
9,97 −0,56
2
=181,4777
;

181,4777=13,47
m
b)
Podpórka
– miara kontrolna będąca przeciwprostokątną trójkąta
prostokątnego utworzonego przez zdejmowany ortogonalnie punkt P,
jego rzut prostokątny P' i dowolny punkt C znajdujący się na linii
pomiarowej, dla którego odczytano miarę bieżącą.
Podpórka obliczona z różnicy odciętych i rzędnej powinna być równa
podpórce zmierzonej.
Podpórkaobliczona
=

15,68
2
22,80 −12,80
2
=18,60
m
Podpórkapomierzonabezpośrednio
=18,59
m
c)
Miary przekątne
– odległości pomiędzy
niesąsiednimi punktami załamań granic działek,
powierzchniowych obiektów prostokątnych lub
narożnikami różnych budynków.
Odcinki miar przekątnych mogą stanowić dodatkowe linie
pomiarowe, na które rzutuje się ponownie punkty sytuacyjne
budynków.
Szkic polowy zdjęcia szczegółów sytuacyjnych
Szkic polowy zdjęcia szczegółów
jest odręcznym rysunkiem sytuacji terenowej zawierającym
informacje niezbędne do naniesienia na mapę zdejmowanych obiektów i wymaganych danych o
charakterze opisowym.
Na zawartość szkicu polowego składają się:
•
osnowa pomiarowa danego fragmentu zdjęcia,
•
szczegóły sytuacyjne rysowane za pomocą znaków umownych przewidzianych w instrukcji
K-1 dla mapy zasadniczej 1:500,
•
dane opisowe (nazwy ulic, placów, nazwiska właścicieli nieruchomości, symbole użytków,
armatury, numery punktów osnowy geodezyjnej,budynków, działek i inne),
•
miary: rzędnych i odciętych (w metodzie ortogonalnej), kontrole, długości linii
3
pomiarowych, miary bieżące punktów posiłkowych, numery pikiet,
•
oznaczenie „łączy szkic nr ...” lub „granica pomiaru” na obrzeżach szkicu,
•
orientacja szkicu przez zaznaczenie kierunku północy.
Szkic polowy zdjęcia szczegółów metodą ortogonalną
4
Szkic polowy zdjęcia szczegółów metodą biegunową
Schemat procesu opracowania mapy
numerycznej
5
[ Pobierz całość w formacie PDF ]

  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • styleman.xlx.pl

    		•